ศิลปิน : Portrait
อัลบั้ม : ลวงตา
น้อยลง ความรู้สึกดีๆดูน้อยลงทุกที
ไม่รู้ว่าเหลือเท่าไหร่
น้อยใจ ต่อให้พยายามสักแค่ไหน
แต่ดูเหมือนว่าความเข้าใจก็ยิ่งน้อยลง..ไป
มีอะไรอยู่ในใจเธอไม่รู้
สิ่งใดที่เธอนั้นคิดอยู่
สายตาเธอเหมือนไม่รู้จักกัน..แล้ว
เป็นคนอื่นไปแล้วจริงๆ หรือว่าเธอแกล้งทำ
ฉันเป็นคนแปลกหน้าของเธอเมื่อไหร่
ช่วยบอกให้เข้าใจ
เป็นคนอื่นไปแล้วจริงๆ หรือว่าเธอลืมไป
เธอลืมไปแล้วว่าเรารักกันใช่ไหม?
คนแปลกหน้าคนนี้..ยังรักเธออยู่จำไว้
จำไว้
มีอะไรอยู่ในใจเธอไม่รู้
สิ่งใดที่เธอนั้นคิดอยู่
สายตาเธอเหมือนไม่รู้จักกัน..แล้ว
เป็นคนอื่นไปแล้วจริงๆ หรือว่าเธอแกล้งทำ
ฉันเป็นคนแปลกหน้าของเธอเมื่อไหร่
ช่วยบอกให้เข้าใจ
เป็นคนอื่นไปแล้วจริงๆ หรือว่าเธอลืมไป
เธอลืมไปแล้วว่าเรารักกันใช่ไหม?
คนแปลกหน้าคนนี้..ยังรักเธออยู่จำไว้
เป็นคนอื่นไปแล้วจริงๆ หรือว่าเธอแกล้งทำ
ฉันเป็นคนแปลกหน้าของเธอเมื่อไหร่
เธอจึงไม่สนใจ
เป็นคนอื่นไปแล้วจริงๆ หรือว่าเธอลืมไป
เธอลืมไปแล้วว่าเรารักกันใช่ไหม?
คนแปลกหน้าคนนี้ ยังรักเธออยู่จำไว้
น้อยลง ความรู้สึกดีๆดูน้อยลงทุกที
ไม่รู้ว่าเหลือเท่าไหร่
ที่มา/ความหมายของเพลง:
แสดง
ในอัลบั้มแรกของผม PopTrade เพลงที่ดังที่สุดคงหนีไม่พ้น ขอดาว ส่วนในอัลบั้มสอง “ลวงตา” เพลงที่ดังที่สุดคือเพลง คนแปลกหน้า เรียกว่าดังจนผมตกใจ ความรู้สึกเต็มตื้นเวลาที่เราไปเล่นสดที่ไหนแล้วมีคนร้องตามดังสนั่น ผมก็ได้สัมผัสมันเป็นครั้งแรกในชีวิตจากเพลง คนแปลกหน้า นี่เอง
และเพลงนี้ก็เป็นเพลงที่ผมมี “แขกรับเชิญ” มาแต่งเพลงให้ เขาชื่อ ตรัย ภูมิรัตน หรือ บอยตรัย นักแต่งเพลงหัวแถวของประเทศคนหนึ่ง บอยเป็นเพื่อนทางอินเตอร์เน็ทคนแรกของผม เรารู้จักกันผ่านเวปบอร์ดพันทิป คุยกันถูกคอตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้า ผมมารู้ภายหลังว่าเขาเป็นนักร้องวง ฟรายเดย์ ซึ่งก็คือวงที่เพื่อนสนิทของผม คุณหนึ่ง Sleeper1 เป็นมือกีต้าร์อยู่นั่นเอง ผมกับบอยจึงสนิทกันตั้งแต่นั้นมา
หลังจากที่รู้จักตัวจริงกันแล้ว ผมได้เจอบอยอยู่เรื่อยๆตามงานสังสรรค์เพื่อนฝูง นอกจากนั้นเรายังคุยกันผ่าน MSN โปรแกรมแชทในยุคนั้นอยู่เสมอ และเรายังเขียนไดอารี่ออนไลน์กันอีกด้วย (มันก็เหมือนblogของ facebookในสมัยนี้แหละ แต่สมัยนั้นมันอยู่ในรูปแบบของไดอารี่ ที่มีคนเข้ามาอ่านและคอมเม้นท์กัน เรียกว่าเป็นสังคมออนไลน์อันแรกๆของไทยเลยมั้ง) บอยใช้นามปากกาว่า lostboy ส่วนผมใ้ช้นามปากกาว่า คนแปลกหน้า
ทุกครั้งที่อยู่ออนไลน์ แม้จนกระทั่งทุกวันนี้ก็ตาม ผมรู้สึกอยู่อย่างหนึ่งเสมอมาว่าตัวตนบนออนไลน์ของเรานั้น ไม่ใช่ตัวจริงของเราทั้งหมด เราแสดงตัวตนบางส่วนให้คนในออนไลน์เห็นในสิ่งที่เราอยากให้เขาเห็น มันเป็นแค่ตัวตนเสมือนที่เราสร้างขึ้นมาอีกที ซึ่งมันอาจจะไม่เหมือนตัวจริงของเราเลยก็ไม่มีใครรู้ จึงมีคนที่ไม่เท่าทันความจริงข้อนี้ถูกหลอกกันมากมาย เสียทั้งทรัพย์สินและหัวใจ หรือแม้กระทั่งชีวิต
บนโลกออนไลน์ เราเป็นเพียงคนแปลกหน้าของกันและกันเท่านั้น
ช่วงที่ผมกำลังทำอัลบั้มที่2อยู่นั้น บอยกำลังท็อปฟอร์มเลย เขียนเพลงอะไรก็ดัง (ช่วงนั้นที่ดังมากๆคือ
รักที่เพิ่งผ่านพ้นไป, เผลอ, ความลับ) บอยมีลายมืออะไรบางอย่างที่มีพลัง ผลักหัวใจของคนอ่อนไหวให้ล้มลงไปกองได้ง่ายๆ เป็นหนึ่งในกระบวนท่าที่ผมพยายามเรียนรู้จากเขาเสมอ สำหรับผมแล้ว บอยเป็นกึ่งเพื่อนกึ่งอาจารย์ เพราะเพลงหลายๆเพลงของเขาก็เป็นเหมือนแบบฝึกหัด ที่ผมชอบเอามานั่งวิเคราะห์แยกธาตุ และพยายามเรียนรู้จากเพลงเหล่านั้น เมื่อมีโอกาสทำอัลบั้ม ผมก็อยากชวนเพื่อนมาร่วมเป็นเกียรติในอัลบั้มของผม บอยตอบตกลง ผมไม่ได้บรีฟอะไรเขาเลย อยากให้อิสระเขาเต็มที่ บอยหายไปนาน กลับมาพร้อมข้อความในMSN
“เอาชื่อเพลงมาฝากก่อน ชื่อว่า คนแปลกหน้า”
ผมนี่ถึงกับยืนขึ้นเลย มันเอานามปากกาของเราไปแต่งเป็นเพลงเว้ย ผมตื่นเต้นมาก อยากฟังเร็วๆ แต่ทำเป็นเฉยๆคูลๆไว้ก่อน เดี๋ยวเสียทรง ก็ไม่ได้เร่งอะไรเพื่อน อีกไม่นานไฟล์เพลงเดโมของคนแปลกหน้า ก็ถูกส่งผ่าน attachment ทางอีเมลมาหาผม มันเพราะจริงๆ เพราะตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมได้ฟัง ผมเห่อเพลงนี้มาก ฟังวนซ้ำไปซ้ำมา แต่ผมกลับพบปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง ลายมือของบอยในเพลงนี้มันชัดมาก มากจนมันควรเป็นเพลงของบอยมากกว่าของผม โดยเฉพาะในท่อนฮุค บอยลงท้ายด้วยการตัดพ้อตามสไตล์ของเขา
"เธอลืมไปแล้วว่าเรารักกัน แค่ไหน
คนแปลกหน้าคนนี้ ยังรักเธออยู่ รู้ไหม"
ผมฟังแล้วแบบ มันบ๊อยบอยว่ะ 555 เลยขอมันเปลี่ยนให้มันดาร์กๆหน่อย กลายเป็น
"เธอลืมไปแล้วว่าว่าเรารักกัน ใช่ไหม
คนแปลกหน้าคนนี้ ยังรักเธออยู่ จำไว้"
เพลงคนแปลกหน้าจึงเสร็จสมบูรณ์ด้วยประการฉะนี้นี่เองครับ
ปล. ขณะที่เขียนบทความนี้ บอยกำลังมีคอนเสิร์ตใหญ่เป็นชองตัวเองอีกครั้ง ซึ่งบัตรขายหมดทั้ง2รอบ ขอแสดงความยินดีกับเพื่อนมา ณ ที่นี้ด้วยจ้ะ
